Diva Mayday behoeft geen introductie: al meer dan dertig jaar zwaait de scepter van deze queen over de Nederlandse Drag Scène. Diva Mayday is een entertainer pur sang en siert decennialang feestjes, festivals en evenementen met haar aanwezigheid. Pandemie of niet, deze grand dame van de Nederlandse drag scène liet zich niet uit het veld slaan. Zelfs niet, toen ze in oktober Corona opliep. We praten met haar bij over wat Covid-19 voor haar heeft betekend, en welke gevolgen dit heeft gehad op haar leven.
Ten eerste: Ontzettend bedankt dat we je mogen interviewen. Hoe gaat het nu met je?
“Nou, laat ik beginnen te zeggen dat ik erg dankbaar ben dat ik inmiddels weer redelijk gezond ben. Ik ben qua levensstijl nou niet bepaald het toonbeeld van gezondheid, en er zijn mensen in mijn omgeving die veel gezonder waren, maar nu nog steeds heftige klachten hebben. Dan besef ik me dat ik toch wel geluk gehad heb, ik bedoel ik drink en ik feest af best veel, dus qua gezonde leefstijl kan het wel beter, haha. Bij mij was het grootste obstakel toch wel de vermoeidheid en het mentale deel.”
Ja, de impact van Corona is inderdaad ook breder dan alleen fysieke klachten. Hoe heeft Corona je op andere manieren geraakt?
“Inderdaad; naast natuurlijk de vermoeidheid die van de Corona zelf komt, ben je door de lockdown toch minder actief. Ik ben gewend aan een hele drukke agenda, waarbij je echt van de ene activiteit naar de andere springt, en dat is nu natuurlijk ook wel even anders: zeker in het begin was die overgang heftig, omdat er toen gewoon heel veel wegviel.
Natuurlijk herpak je jezelf, en inmiddels zijn er vaak manieren waarop er toch nog leuke producties kunnen ontstaan, met de benodigde maatregelen, maar het is toch op een heel andere manier, en er is echt een stuk minder werk voor iedereen. Als iemand die midden in de community staat, raakt dat me ook.” Ze blijft niet bij de pakken neer zitten: “Dus ja, ik probeer momenteel gewoon zoveel mogelijk mensen te helpen, ook anderen.”
Ja, je hebt je gedurende je hele carrière je op diverse manieren ingezet voor de LGTBQI+ community. Zo heb je je natuurlijk in 2018 nog hard gemaakt tegen anti-homogeweld, naar aanleiding van de mishandeling van Monique de la Fressange.
“Ja, en zeker ook in deze tijden, probeer ik mijn tijd, waarvan ik nu gewoon even meer van heb dan normaal, goed te gebruiken, juist om anderen, en andere collega’s, te helpen. Er komen zeker veel, vooral jonge drags, die me benaderen, het hele jaar door, ook vóór Corona, die vragen van: ‘Goh, ik zoek dit, of ik wil dit, of heb jij dit, of hoe werkt dat, en hoe pak je dit weer aan?’ Nou, dan probeer ik altijd op die manier een beetje te helpen, maar ja, dat is niet echt een project, dat is gewoon vanuit mezelf.”
We zagen dat je inmiddels inderdaad ook weer andere projecten hebt opgepakt. Vandaag was je aan het filmen, mag je al een tipje van de sluiter oplichten over het project?
“Ja, ja het is ook echt een leuk projectje, het is voor de NOS op NPO, voor de publieke omroep. Ze zijn allemaal mensen uit verschillende achtergronden wiens werk (deels) is weggevallen. Ze willen daar ook diversiteit in laten zien, van ‘hé, wij zijn er nog steeds!’ Ook zonder dat we werk hebben, we zijn er nog steeds, en deze groep moet niet worden vergeten, dus daar zijn we videoclipjes voor aan het opnemen, eigenlijk een soort reclamespotjes zeg maar, echt super leuk, waarin ik optreed.
Ik treed op, nou ja, de locatie zal ik nog niet verklappen, maar superleuk en helemaal out of my comfortzone, haha. Het is een locatie waar eigenlijk normaal gesproken geen mensen zijn, of tenminste, heel weinig mensen zijn. Dus ja ik vind het leuk, dat je out of je comfortzone, echt aan het optreden bent. Kijk, ik treed natuurlijk op in de nacht, maar daar kunnen we nu niks voor vinden, er is ook niks, en dat mag ook niet. En het is eigenlijk leuk, om nu ergens te komen, waar in je in een andere context bent en optreedt.
In dat nieuwe daglicht zie je meer van: ‘Oh ja, drag valt eigenlijk ook onder kunst en cultuur. En het project zelf is breder gericht op de cultuur in het algemeen, zeg maar, dat onderdeel van de cultuur, dat dat meer zichtbaar wordt. Van: ‘die mensen werken normaal ook, die zitten nu thuis en hebben ook niks te doen.’ Dus ja, dit wordt een videoclipje voor NPO. Superleuk!“
Ja, het is natuurlijk ook belangrijk, dat we niet uit het oog verliezen dat er inderdaad best een grote groep mensen is, voor wie de impact van Corona-maatregelen gewoon heel groot is. We hebben die maatregelen natuurlijk wel nodig, maar het is belangrijk dat deze groep zichtbaar is.
“Ja, en dat is inderdaad, los van de pandemie, heel erg belangrijk. Dat er met dit project nu juist weer een heel andere soort groep mensen bereikt wordt, zodat die zichtbaarheid en representatie weer groter wordt. Drag is natuurlijk toch nog een beetje een nichemarkt.- “
Het beweegt zich misschien langzaam wel een beetje naar de mainstream, maar we zijn er nog niet.
“Ja, het is jammer, ik vond bijvoorbeeld jammer met een Rupauls Drag Race Nederland, dat dat niet op reguliere tv was, want nu gaan mensen die het al kennen, het specifiek zoeken op Videoland, terwijl als het op tv is, en ze zappen langs, dan blijven ze hangen, waardoor we misschien een wat groter publiek zouden bereiken.
Maar supertof dat het er is, want nou ja, wij worden altijd gezien als clown. Dat had ik van vroeger af aan al, dat ik bijvoorbeeld feestjes heb gedaan bij Jan en Monique de Bouvrie thuis, of op andere locaties, waar wij als drag artiest eigenlijk altijd worden geboekt, van nou: ‘We boeken artiesten, we boeken geluid, dj’s enzovoorts, en dan hebben we nog een paar trava’s, om het plat te zeggen, of drag queens, die we dan boeken, en die komen voor, nou ja, wat zal ik zeggen, voor honderd euro.’
Dan zijn wij dus altijd diegenen, die een beetje onderaan die lijst zitten, terwijl we het belangrijkst zijn op het feestje; want nou ja, we zijn vaak de verbindende factor, van al die dingen die samenkomen. We zijn de host, en we ontvangen mensen, doen soms ook optredens, en ze brengen al die mensen bij elkaar. Dus ja, hoe meer drag op tv, hoe beter. “
Die zichtbaarheid is ook belangrijk, zodat drag echt als kunst geaccepteerd wordt.
Hoewel Diva Mayday aangaf dat ze het niet zo druk heeft als normaal, zien we dat ze erg actief blijft, zover dat kan met de huidige maatregelen, ook tijdens Corona.
Een van de kansen die je gecreëerd had voor jezelf tijdens deze pandemie doet, is het maken van Cameo’s. Wat inspireerde je om dit te doen?
“Nou, over mijn werk mag ik echt niet klagen: ik heb genoeg te doen en ik ben nog steeds druk met allerlei leuke projecten. Zeg maar, die meiden van nu, dat is echt een snel groeiende groep. Iedereen is van een nieuwe generatie, ik ben echt nog van een generatie terug. Ik heb het heel goed wat opdrachten en uitnodigingen betreft, en ik heb echt niets te klagen in principe. Ja, nu hebben we het natuurlijk allemaal wat te klagen, maar goed, normaal gezien klaag ik niet.”
Nee, je wordt normaal gesproken natuurlijk overal uitgenodigd en je hebt een vrij druk bezette agenda.
“Precies, ik heb normaal vrij veel feestjes, verschijningen en optredens, en mensen vinden het heel leuk, om als ze me zien, even een foto met me te maken of even met me te praten, en dat kan nu natuurlijk allemaal niet. Juist dat stukje contact met mensen vind ik zelf ook gewoon heel leuk. Cameo bestaat natuurlijk al een tijdje, dat is hier naartoe overgevlogen vanuit Amerika. Via Cameo kunnen mensen dan tegen betaling een boodschap op laten nemen door iemand die ze bewonderen. Sommige mensen vragen daar echt grof geld voor, vierhonderd dollar voor een videootje van 30 seconden, waar gaat dat over? Verder, als ik kijk naar de mensen die ik ermee kan bereiken, dan valt me ook op dat het soms mensen zijn die heel erg tegen je op kijken, en die misschien normaal gesproken niet durven te benaderen. Ze hebben het ook niet allemaal breed, dus ik probeer mensen tegemoet te komen.”
Wat voor soort Cameo’s vind je dan het leukst om te maken?
“Nou ja, ik kreeg bijvoorbeeld laatst een verzoek van een dame, en die had een zoon van bijna achttien. Die jongen was helemaal fan van drag, volgens mij nog niet helemaal uit de kast. Zijn zusje, die pas veertien is, had bedacht van: ik wil hem gaan verrassen. Wat ze dus hadden geregeld, was dat allerlei verschillende mensen een kleine videoboodschap voor hem inspraken en filmden zodat ze hem konden feliciteren. Hij kon natuurlijk nu even geen verjaardagsfeestje vieren, dus op die manier kon het dan toch een hele speciale dag worden. Dat zusje had dus de moeder benaderd en gezegd van: ‘Hij is helemaal fan van Mayday, zouden we die niet kunnen vragen?’ Nou, die moeder heeft me dus een DM gestuurd van: ‘We zouden het superleuk vinden, als jij een leuke videoboodschap wil inspreken voor zijn verjaardag.’
Nou, dat vond ik zó leuk om te doen, en bij zo’n verhaal denk ik dan: voor mij is het een kleine moeite om te doen.. Ik doe het gratis! Dus nou ja, mensen kunnen me een DM sturen, en elke week, of elke twee weken, kies ik er een paar uit en neem ik er dan een paar achter elkaar op.
Ik geniet ervan als ik zie dat ik mensen echt blij kan maken. Kijk, ik snap dat iedereen geld nodig heeft, en iedereen wil dolgraag werken, ik ook, niets liever. Ik merk toch dat ik nu zelf ook gewoon goed moet opletten, in de Albert Heijn, van ‘Oh, pasta is 1 + 1 gratis’- ik merk ook, dat toch mensen die echt heel hard werken het gewoon echt wel moeilijk hebben. Ik bedoel, ik draai nu gewoon van geld van mijzelf en ik ga door.
Mensen die in de ziekenhuizen werken, die verdienen echt iets extra’s en een groot applaus, ik niet, ik vind het gewoon zelf heel leuk als ik mensen kan helpen. Als ik op deze manier mijn stukje bij kan dragen of kan helpen, dan doe ik dat graag.”
Ja, we merken dat jij je ook echt op heel veel verschillende manieren inzet voor mensen, dat vinden we heel gaaf. Wat we ook leuk vonden om te ontdekken in je insta-stories, was dat je je inzet als vrijwilliger tegen eenzaamheid bij ouderen. We zagen dat je onder andere soep langs brengt.
“Ja, soep en maaltijden inderdaad, superleuk. We werken nu vanuit DOCK , bij het buurtcentrum hier (ik woon in het centrum van Amsterdam), aan om eigenlijk een beetje in kaart te brengen wie de kwetsbare of mogelijk eenzame ouderen zijn in deze buurt. Weet je, de een is ziek, de ander durft gewoon eigenlijk niet naar buiten door de Corona, en van die laatste merken we dat het nog een redelijk grote groep is. Die ouderen durven gewoon niet naar buiten omdat ze bang zijn voor besmetting bijvoorbeeld.
Ik ben zelf bij dit project terecht gekomen door een buurvrouw van mij, die wist wie ik was, en hoeveel mensen ik ken. Ze vroeg van: ‘Joh, we zijn dit aan het opzetten, en een feestje voor de buurt, zou jij ons hier niet bij kunnen helpen?’ Dus nou, toen ben ik een beetje gaan helpen, dus ik heb eerst gekeken van: ‘wat moet er eigenlijk allemaal gebeuren? Het zijn vaak ook hele kleine en simpele dingen, zoals het halen van boodschappen. Niet iedereen heeft natuurlijk een auto, zeker niet in het centrum, dus ja, dat soort dingen zijn voor mij dan weer een stuk gemakkelijker. En gezien ik nu gewoon een stuk minder te doen heb qua opdrachten, dacht ik: weet je wat? Ik ga gewoon helpen!”
Echt heel tof!
“Ja, ik deed hiervoor natuurlijk ook verschillende soorten vrijwilligerswerk, ook bijvoorbeeld helpen in een bejaardentehuis, verzorgingstehuis, maar ook in drag, om ze bijvoorbeeld een leuke middag te bezorgen, en dat ze even vergeten dat ze alleen zijn. Eenzaamheid is gewoon echt een heel groot probleem in Nederland, en ik merk het al in mijn eigen omgeving, dat zelfs vrienden van mij gewoon echt kampen met eenzaamheid. Iedereen zit natuurlijk ook alleen thuis, je komt de deur niet meer veel uit, en dat is echt een schrikbeeld. Ik durf best wel toe te geven, dat ik best bang ben om later zelf eenzaam te worden, als ik, nou ja, 65+ ben.” Ze voegt er lachend aan toe: “Dat duurt gelukkig nog wel veertig jaar, ik ben natuurlijk pas 21!”
“Maar ja, serieus, het lijkt me echt heel erg om eenzaam te zijn, dat beeld dat je in je eentje thuis zit, vind ik gewoon heel naar. Dat niemand meer naar je omkijkt, dat is echt een angst van mij. Ik merk met het soep brengen, dinsdag doen we dan zeg maar soepdag, en de rest van de week doen we andere maaltijden. Ik help gewoon waar ik kan, en ik zie de reactie. Mensen kijken er gewoon echt naar uit om even vijf minuten te praten. Ik ben iemand die het hartstikke leuk vind om gesprekjes aan te gaan, en het geeft me zoveel voldoening om te zien dat je daarmee echt een groot verschil kunt maken.”
Mensen worden zó blij, en als je dan ziet dat het alleen een simpele kom soep is of een maaltijd, maar het gaat natuurlijk ook even om dat contactmoment.
Ben je eigenlijk ooit herkend door deze ouderen?
“Nou, ik ben daar natuurlijk niet als Mayday, maar gewoon als mijn alter ego. Ik schreeuw het daar dan ook bepaald niet van de daken. Toch vragen mensen af en toe van: ‘Wacht eens even, ken ik jou niet ergens van?’ Ze kunnen het dan gewoon niet helemaal plaatsen, haha.”
Hoe ga je daar mee om?
“Het ligt er dan natuurlijk een beetje aan wat voor indruk ik heb van die mensen, maar af en toe vind ik het dan ook leuk om bijvoorbeeld een foto te laten zien of een klein filmpje van mezelf als Mayday te delen, en daar wordt ontzettend positief op gereageerd.
Wat me positief verraste was dat ze meteen enthousiast zijn en het eigenlijk alleen maar heel leuk en speciaal vinden. Het grappige is, of tenminste, het eigenaardige, is dat naar mijn idee juist veel jongeren zich openlijk uitspreken tegen homoseksualiteit en drag, terwijl juist die ouderen het eigenlijk supertof vinden, heel enthousiast reageren en meteen allerlei vragen stellen en me meteen overspoelen met complimenten.
Dan denk ik: ‘Hoe kan dat nou, dat de oudere generatie, die meestal bekend staat als conservatiever, voor wie dit misschien ook nieuw is, dit accepteert, terwijl een deel van de jongere generatie wat dat betreft erg close-minded is?’
Terwijl de jeugd dit waarschijnlijk wel al heeft kunnen zien op tv, het is niet meer een ding dat zich alleen binnen gaybars afspeelt, wat in Nederland wel een tijd zo is geweest. “
Dat is inderdaad een paradoxaal fenoneem- hoewel het natuurlijk wel fijn is dat de ouderen juist positief reageren!
“Nou ja, wat ik al zei, ik loop er daar absoluut niet mee te koop dat ik Diva Mayday ben.
Ik vind het een eer als mensen mij herkennen, maar ik blijf het ook echt bizar vinden.
Het is absoluut niet vanzelfsprekend. Ik denk ook van, wat kan hun het schelen wie ik ben? Ik kan mezelf wat dat betreft behoorlijk relativeren. Bianco Del Rio, dat is een van mijn beste vriendinnen, verwoordt dat ook goed, die zegt van: ‘Weet je, we genezen geen enge ziektes, we zijn onszelf gewoon leuk aan het verkleden, we trekken een mooie jurk aan voor de lol- het is geen rocket science!’. En dat is het natuurlijk ook, het is voor mij gewoon heel leuk, en het is ook heel leuk dat mensen waarderen wat je doet.”
“Vroeger toen ik net was begonnen, stond ik er natuurlijk nooit bij stil, dat eigenlijk wat ik doe, voor sommige mensen, best nog wel een eye-opener kan zijn. Voor mij was het gewoon normaal, maar ik krijg nu ook nog wel berichten van mensen dat ze zeggen van ‘wow, eigenlijk keek ik zo tegen je op, omdat je zo vrij was om jezelf te zijn’. Die zelfacceptatie kan natuurlijk lastig voor mensen zijn vanuit familieachtergrond, of religie, dus ja, ik ben er dan dankbaar voor dat ik daar een wezenlijk verschil ik kan maken, puur door mezelf te zijn. Dat ik met dit nietszeggende beroep, haha, toch iets in mensen teweeg kan brengen.”
In die zin is drag op zichzelf natuurlijk al een message, maar je neemt natuurlijk ook je eigen ervaringen hierin mee, en je eigen normen en waarden die je misschien meegeeft als boodschap in je drag, omdat achter de drag persona ook een persoon van vlees en bloed zit.
“Exact, drag is echt een boodschap. Er staat bijvoorbeeld een interview van mij met Rupaul op youtube waarin hij dat ook uitspreekt. Toen ik haar naar Nederland had gehaald, voor mijn verjaardag, wat supertof was, toen hebben we het daar ook over gehad. Ik spreek Rupaul nog steeds regelmatig, niet elke week hoor, maar gewoon af en toe, maar wat hij tegen me zei toen we het erover hadden was: ‘Drag is eigenlijk ook de vrijheid die we hebben om de ervaringen die we van jongs af aan opgedaan hebben, te uiten.’ Dat deel van zelfexpressie, dat klopt gewoon echt voor heel veel drag queens. Die zijn echt op en top en het meest zichzelf als ze in drag zijn.
Daarmee dragen ze uit waar ze voor kiezen, en staan ze op tegen de haat en nijd die ze daarvoor zouden kunnen krijgen. Het is onbeschaamd en onbegrensd je authentieke zelf zijn. Als je dat al durft te doorstaan, en dat is al een gevecht op zich, dan is daar respect voor. Ik vind het zelf ook knap dat mensen dat durven en daarmee naar buiten durven te treden.”
Zou je in die zin kunnen stellen dat Diva Mayday meer is dan alleen een ‘artiest’, dat het dat overstijgt, en wellicht ook een manier is om bijvoorbeeld een deel van je identiteit te verkennen?
“Ja, ja dat klopt, voor mij in ieder geval zeker. Ik kan natuurlijk niet voor elke drag spreken en dat wil ik ook niet- elke drag heeft daar natuurlijk ook zijn eigen perspectief op. Voor mij persoonlijk, is het echt een deel van mijn identiteit, ik ben niet een alter ego in die zin, dat ik heel erg anders ben in drag als zonder drag, dat is ook in mijn looks zo. Ik ben één identiteit, in plaats van dat ik mezelf bijvoorbeeld achter een masker moet houden. Ik ben wie ik ben, misschien iets minder outgoing zonder make-up, maar dat is natuurlijk ook omdat mensen verwachten, dat als ik in drag ben, verwachten ze ook die clown, waar ik het eerder al over gehad had. Mij kan het verder niet schelen, ik ben voor iedereen een clown, zolang ze het entreekaartje betalen, ben ik wel een clown, maar voor mezelf beleef ik dat natuurlijk weer heel anders.”
Ja, het overstijgt voor jou de entertainment.
“Precies- om even terug te komen op de vraag van eerder, met wat voor projecten ik dus zoal mee bezig ben: Ik werd door een aantal kunstacademiestudenten, die dus een serie portretten maakt van diverse mensen in het nachtleven die momenteel hun identiteit zeg maar verliezen door de maatregelen, gevraagd om hierover te praten. Dit geldt natuurlijk heel erg voor mij, omdat ik gewoon echt een nachtdier ben, dat gewend is aan optredens en feestjes. Mijn enige identiteit die bekend is in de stad, is Mayday- in het nachtleven. Nu is het nachtleven weg, dus dat deel van mijn identiteit ook. Nu weet de halve stad wie ik ben, maar dat is natuurlijk een heel ander ding dan dat je als Mayday in de stad bent. Het is een heel raar ding, want het is natuurlijk nu heel anders om bij de Etos en de Kruidvat, onze enige bestemming om te shoppen in deze tijden als mijn alter ego te zijn, dan als Diva Mayday in een club of bar.
Is dat dan misschien ook een drijfveer geweest voor je, om nu een heel ander soort vrijwilligerswerk op te pakken?
“Jazeker, ja dat heb ik best wel bewust gekozen. Ik vind het ook erg belangrijk om mezelf in te zetten voor de LGBTQI gemeenschap, dat heb ik dus ook altijd wel gedaan, door bijvoorbeeld voor te lezen voor kinderen op de basisschool, en awareness en acceptatie te creëren via mijn platform. Toch probeer ik verder te kijken, ik zet me bijvoorbeeld ook in voor Orange Babies, ik vind het ook gewoon fijn om daar iets voor te kunnen doen. Het hoeft ook niet altijd op de voorgrond voor mij; ik hoef geen veer in mijn reet te krijgen, je moet het doen vanuit een goed hart”
Ons is het in ieder geval opgevallen dat je je op heel diverse manieren inzet om mensen te helpen. Wat is daar de grootste drijfveer voor?
“Ik vind het gewoon sowieso fijn om me in te kunnen zetten, ik denk ook, dat het met leeftijd komt, maar dat ik er niet perse warm van wordt om alleen maar filmpjes van mezelf op TikTok te gooien, puur voor mijn eigen ego. Dat geeft me op dit moment gewoon geen voldoening meer.
Het is superleuk om op te treden en daar krijg ik veel energie van, maar dat gaat nu gewoon niet meer. Ik baal er heel erg van dat ik niet meer ergens naartoe kan om de mensen te entertainen. Kijk, ik kan natuurlijk nu bijvoorbeeld wel op afstand live een optreden doen voor een een of ander bedrijf, maar dat is het ook niet voor mij, omdat ik daar gewoon helemaal geen energie van krijg. Instagram is superleuk, maar het zit ook vol met ijdele mensen, en ik merk dat ik momenteel echt behoefte heb aan een connectie met mensen die er echt toe doen, die ik in de echte wereld kan helpen. Daarom dacht ik van: nou ik ga dit gewoon doen.”
Wat zijn de lastige kanten aan dit vrijwilligerswerk?
“Nou, ik kan daar best heel eerlijk in zijn: het kan gewoon best confronterend zijn. Ik heb echt wel met tranen in mijn ogen gestaan bij mensen. Eentje die gewoon hier, in mijn eigen hofje, tegenover mij woont, Truus heet ze, een dame van 91 jaar. Ze heeft net haar man verloren in Coronatijd, en ze is van de trap gevallen en moest dus en nieuwe heup. Dat is echt een zielig verhaal, maar ze is heel somber en alleen en eenzaam, en als ik haar dan weer uit haar raam zie staren, dan breekt mijn hart echt een beetje voor haar- dat doet gewoon pijn.” Diva Mayday raakt er, terwijl ze over Truus vertelt, geëmotioneerd van.
Ze herpakt zichzelf: “Ik vind het zo heftig als iemand, zeker op leeftijd, zo vast zit. Kijk, wij zijn nog jong, nou ja- ik vind mezelf al oud, we kunnen nog alles doen; we kunnen een wandeling maken; we kunnen een rondje lopen; we kunnen nog naar het park of ergens koffie halen- ik vind echt dat jonge mensen zich aanstellen wat dat betreft, dat gelul over ingeperkte vrijheid- kortom, de hort op, maar die vrouw kan dat niet, dat vind ik gewoon sneu. Die zit de hele dag een beetje naar de voorbijkomende eendjes te kijken.
Dat vind ik wel moeilijk, dus ik heb ook aan die vrouwen (het zijn vooral vrouwen- misschien omdat vrouwen langer blijven leven, haha) gezegd van: ‘joh, mocht je naast de soep en de maaltijden vanuit die stichting, nog iets anders nodig hebben, of even willen praten, laat het dan vooral weten. Ik heb iedereen ook een kaartje gegeven met mijn nummer erop, dat ze gewoon kunnen bellen als ze iets missen. Het is voor mij geen moeite om even een extra pak melk mee te nemen bij het boodschappen doen.
Wat ook lastig kan zijn, is dat er bijvoorbeeld ook ouderen bij zitten, die niet zo helder meer zijn, met wie het dan ook lastig is om te communiceren. Die mensen zijn soms ook bang of schuw, of ze durven de deur niet open te doen. Dan sta je echt drie keer te gillen van: ‘Soep! Ik kom soep brengen!’ Dat is best confronterend.
Ik heb ook bewondering voor mensen die in een verpleeghuis werken, die deze mensen ook douchen en hun reet afvegen, daar ben ik echt niet geschikt voor. Dat zou ik ook echt niet full time vol kunnen houden, dus wat dat betreft ben ik erg blij dat ik op deze manier mijn steentje bij kan dragen. Ik vind dit supertof om te doen, ik word er echt blij van om dit te doen. Er zijn tweehonderd adressen die op deze manier soep krijgen.
Ik word er gewoon echt blij van en het levert zoveel voldoening op!”
Is dat ook de boodschap die je hebt aan fans en andere drag queens die overwegen vrijwilligerswerk te doen?
“Ja, en een tip die ik kan geven is dat er altijd hulp nodig is, en je hoeft ook niet bang te zijn dat je de hele dag door, of dit elke dag hoeft te doen. Al wil je je een half middagje inzetten, dat je zeg maar een keer in de week iets doet, dat kan al heel veel helpen en schelen. Ik heb geluk wat dat betreft, dat als ik bijvoorbeeld een post maak over de soepronde of een ander project, er veel goede mensen zijn die meteen vragen van: ‘Goh, kan ik iets doen om te helpen? Kan ik een bijdrage leveren met mijn bedrijf?’ Dat vind ik altijd al supertof. Maar als mensen echt zelf vrijwilligerswerk willen doen, denk dan gewoon aan van: Wat kan ik in mijn buurt doen? Wat past bij me? Je kunt er ook voor kiezen om één persoon in je buurt te helpen of een middag langs te gaan bij een verzorgingstehuis of buurthuizen in de buurt, met de vraag: Goh, kan ik een boodschap voor iemand doen, of is er ergens hulp bij nodig? Dat kun je gewoon doen, zonder bang te hoeven zijn dat het dan meteen een dagtaak wordt. Niet iedereen hoeft zich wekenlang vast te leggen, kleine beetjes helpen. Je kunt ook crisisopvang helpen, of je inzetten voor je eigen community, of dieren of anderen. Het moet natuurlijk wel bij je passen.
Stel jezelf de vraag: Wat vind ik leuk en waar kan ik voldoening uit halen om mensen te helpen?
Wijze woorden van een ervaringsdeskundige! We vinden het heel inspirerend om te zien dat je je op deze manier inzet. Tot slot: wat is het eerste dat je gaat doen als de pandemie voorbij is?
“Nou, ik blijf zeker doorgaan met het vrijwilligerswerk, maar ik mis het wel echt om op een podium te staan en mensen te entertainen. Dat je ergens staat, maakt niet eens uit waar het is, waar mensen het leuk hebben, waar mensen dansen en die energie van je krijgen, dat is echt magie. Ik mis dat gevoel dat je er echt samen een feestje van maakt.”
Zo noemt ze Milkshake Festival, “wat heel erg tof is en waar echt iedereen bij elkaar komt, zonnetje, drankje, muziek, dat mis ik gewoon heel erg.” Ook Grand Canaria Winterpride, waar Diva Mayday als headliner voor staat genoteerd, kon in November niet doorgaan. “Dat soort dingen mis ik écht. Prachtige feesten waar iedereen vanuit de hele wereld naar toevliegt om met zijn allen een gezellige en geweldige pride neer te zetten, daar kijk ik ontzettend naar uit.” We houden de moed erin en kijken hoopvol naar november 2021.
Ze zucht, en vervolgt: “Laten we beginnen met een kroeg die open gaat, dat we in ieder geval weer bij elkaar kunnen zijn en elkaar in de armen kunnen sluiten. Want die eenzaamheid, die treft iedereen, jongeren ook- die weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen. Dat een telefoonlijn als 113 overuren draait spreekt boekdelen, dat is gewoon heel sneu.”
Ik denk echt dat de mensen elkaar nodig hebben.
“Mensen willen elkaar echt weer een knuffel geven als dat weer mag, en intussen moeten we elkaar gewoon zoveel mogelijk helpen. Het begint ermee dat mensen naar elkaar toe trekken en om elkaar geven, en aan elkaar. Ik hoop dat we daar weer naartoe gaan.”
Dus dat is nu een drijfveer voor je, tijdens COVID, maar dat hoop je ook weer meenemen na de pandemie?
“Precies. Ik mis ook gewoon dat we elkaar niet allemaal kunnen zien, er zijn gewoon heel veel gezichten die ik mis. Heel veel mensen zie ik niet, en dat geldt denk ik voor iedereen. Je hebt natuurlijk een klein clubje vrienden die het dichtst bij je staan, die je nu wel kunt zien, maar mensen in de stad of in de kroegen, die mis ik nu ook. Het mooie is, dat we het nu hopelijk wel meer gaan waarderen met zijn allen. Ik kijk er naar uit om iedereen weer te zien, dat wordt nu gewoon extra bijzonder. “
Saamhorigheid is een hele belangrijke factor in onze scène. We moeten bij elkaar zijn. Zichtbaarheid en saamhorigheid.
Dat zijn woorden waar we ons zeker bij aan kunnen sluiten. We willen Diva Mayday heel erg bedanken voor dit interview.
